Verwacht jij van iemand met een gebroken been dat hij de marathon loopt? Nee, toch! Waarom verwachten wij dan wel dat mensen met een neurodiversiteit hetzelfde doen als de neuro typische? Hoe vaak mijn cliënten wel niet te horen krijgen maar je kan dat toch gewoon doen, stel je niet aan of zet je eroverheen. Dit geld natuurlijk niet alleen voor mensen die neurodivers zijn maar ook voor mensen met een andere psychische of lichamelijk aandoening die niet zichtbaar is.

Hoe bestaat het toch dat er zoveel kennis is over het menselijk brein, emoties en psychische klachten maar toch zo weinig mensen hier iets over leren/weten. Kinderen leren eenmaal van hun ouders en op school hoe ze met emoties om moeten gaan. Helaas hebben de meeste ouders en leraren het zelf ook niet aangeleerd, laat staan hoe je dit aan een kind kan leren. In mijn ogen een gemiste kans. Ben ik boos op deze leraar? Ja want hij had dat nooit zo mogen zeggen tegen mij. De andere kant is dat hij ook maar gewoon zijn best deed.  

Een vraag die wij allemaal dagelijks meerdere keren per dag stellen aan andere mensen. Het is een soort sociale regelen om een gesprek te beginnen en contact te maken met anderen. Het is een standaard zin die vele vormen kent en iedereen gebruikt. Het antwoord wat we verwachten/terug geven is: ‘ja goed, en met jou?’. Een vraag met zowel kracht als een vraag die onbewust ook mensen eenzaam kan laten voelen.

Ik ben Maggy en ik ben anders dan anderen! Ook niet gestoord of ontspoort maar anders dan het ‘normaal. En ja duh, iedereen is anders en uniek maar ik weet dat ik het gevoel met veel andere deel dat je je anders voelt dan het gemiddelde mens. In mijn blog deel ik mijn kijkpunt naar de sociale regels, verwachtingen en systemen die van zelfsprekend lijken en als normaal worden beschouwd.